De vastentijd afkondigen gebeurde op zoveel plaatsen en ook bij ons. We werden opgeroepen om op tocht te gaan; een tocht van inkeer en ommekeer. Een tocht van hoop eigenlijk ook.
Alle tekens, symbolen, liederen, gebeden waren daar expressie van -niet in het minst dat gebaar van een beetje as op het hoofd.

Met een viering in de namiddag in de kerk van Deurle, en ’s avonds een viering in de kerk van Zevergem zijn we onze tocht aangevat.
We mogen op weg naar Pasen durven terugkeren naar soberheid,en rijkelijk beloond worden met een andere tevredenheid dan die van macht en bezit.
Want terugvallen op wie we maar zijn als mens, uit stof en as opgestaan, uit de klei geboetseerd,en tegelijk bezield met de adem van God -het moet voldoende zijn. We moeten ons geen grotere maat aanmeten. Zo mogen we met onszelf leven, mogen we een ander toegewijd zijn...