16 februari vierden we onze jaarlijkse Allerliefdeviering.

Een bijzondere viering, en toch deden we dat vanuit hetzelfde evangelie als in alle kerken en vieringen dat weekend, namelijk de zaligsprekingen.

Die omgekeerde wereld waarover Jezus het heeft -waarin niét het recht van de sterkste, de eerste, de leukste, de rijkste geldt- is een werkelijkheid die waargemaakt wordt in veel nuances van graag zien en graag gezien worden. Niet in één vorm of tint, maar in duizenden nuances van liefde die er niet meer zouden zijn als ze niet ieder uur ergens in de wereld gezegd of gedaan worden telkens waar mensen het leven voor mekaar zalig willen maken. Waar liefde zo is, is God.

We vroegen om zegen over alle menselijke vertalingen van die goddelijke ‘Ik-zal-er-zijn’.

En, er was ook apart een zegenmoment voor alle verloofden, pasgehuwden en jubilarissen van onze parochie.

Dank aan de muzikanten en zangers van die viering, de lectoren, de bloemenmensen, de boekjesvouwers, de fotografen.

De orange gerbera’s ? Die horen bij de Allerliefdeviering zoals koffie bij opstaan hoort. Op het einde van de viering kreeg met andere woorden iedereen terug een bloem mee. Om ze door te geven aan iemand die geen stoel innam in de kerk. Er was dus -hoe kan het ook anders- ook ruimte voor liefde over de grens van de dood heen.