De wind die er was, maakte het tot een ideale dag om Pinksteren buiten te vieren. De vergelijking met wind (niet te pakken, onmogelijk naar u toe te trekken, maar je kunt ‘m wel bezig zien, of voelen) was een makkelijke vergelijking.
De andere vergelijking (dat de Geest is als vuur) lieten we de kinderen benadrukken. Zij mochten een hele reeks van vlammetjes tot bij de aanwezigen brengen. Met als richting: het verhaal van God hierboven, dat met Jezus hier op aarde neerdaalde, de wereld laten rondgaan en verwarmen. Speels, beweeglijk, aanstekelijk.
En bij die verjaardag van de Kerk (zoals Pinksteren soms genoemd wordt) hoorde natuurlijk een drink.
Dank aan alle geestige en begeesterde mensen die het mogelijk maakten om weer buiten te vieren. Ook zo is Pinksteren telkens weer: God zien gebeuren, terwijl je alleen maar mensen ziet.