Een gezinsviering, dat is vieren met een warme welkom aan de jongsten (deze keer waren dat ook de gedoopten van het afgelopen jaar) en aan de oudsten. Zij spelen een sleutelrol in ons geloof. Wie beter dan ouderen kunnen tonen aan wie jonger is, dat je levenslang kind van God blijft. Of nog (zoals Simeon en Hanna in het evangelie): zij tonen ons hoe je met je leven kunt verlangen en wachten en bidden en blijven uitzien naar het licht. De oud en wijs geworden Simeon en Hanna uit het evangelie zijn daarmee figuren die ons iets kunnen leren.

• Dat evangelie van die dag werd op 2 februari vertellend verbeeld.
• De gedoopten van het voorbije jaar vroegen we er vooraan nog eens bij voor de kinderzegen.
• Jeugdkoor Mozaïek nam ons terug mee in het zingen en het bidden. Ze doen dat zoals alleen zij dat kunnen..
• Een paar vormelingen waren ook redacteur van dienst. Dat was hun keuze-engagement. Zij schrijven ondermeer in hun ‘verslagje’:
  • Ik vond het heel bijzonder dat er figuranten waren om dit uit te beelden.
  • Wat mij op viel op deze mooie winterdag was het zonlicht tegen de glasramen.
  • Zoals de blauwe lucht een glimlach op de gezichten tovert, zo brachten ook de kaarsen de mensen aan het lachen.
  • De vele baby’s in de kerk waren een teken voor een mooie toekomst die er aankomt. De verschijning van Jozef, Maria en Jezus zoals ze 2000 jaar geleden leefden was een mooi beeld om te tonen dat de christelijke waarden na zo vele jaren nog altijd van toepassing zijn.

Kortom: het was een feest met oude woorden, licht, zegen, warmte…en pannenkoeken.
Dankjulliewel jeugdkoor Mozaïek, de figuranten, de boekjesvouwers, de pannenkoekmensen, gelegenheidsredacteurs, en de vele aanwezigen in de kerk.

Zegen is als licht. Het wordt doorgegeven. Want wie gezegend is kan zelf tot zegen worden. Laat nu maar rondgaan…