Zomaar een dak boven wat hoofden,
deur die naar stilte openstaat.

In het centrum van De Pinte en Latem, of in het hart van het dorp van Zevergem en Deurle staat een huis van rouw en trouw, lang geleden opgetrokken en nog altijd een sprekend teken tussen hemel en aarde.
Een kerkgebouw met open deuren, een plaats om te rusten, een herberg langs de weg, stilte die spreekt, Iemand die de weg wijst.
Je bent er welgekomen. Soms alleen, als het leven schutting vraagt. En soms met velen, om te zingen, te bidden, het leven te zegenen.
Meer dan een huis van stenen en hout wil dat oude kerkgebouw levend besef zijn van de diepte in liefde, leven en lijden van alledag.

Huis dat een levend lichaam wordt
als wij er binnengaan
om recht voor God te staan.’