Een kerk vol verschillende mensen bijeen: jong en oud en vaste klant en toevallige passant; en dopelingen en huwenden en vormelingen; en mensen die de handen willen vouwen bij wie gestorven is maar verder bestaat in ons hart en in Gods grote menslievendheid -zo zaten we die  5e zondag in de veertigdagentijd samen.

Het was die dag ook de ‘naamopgave’ en ‘kruisjesmis’ van de kandidaat vormelingen.

Zich met hun naam aanmelden voor de catechese, dat is een poos geleden gebeurd, maar na een tijd van catechese nu zeggen en vieren dat ge vraagt om het sacrament van het vormsel te ontvangen; dat is eigenlijk hetgeen dat telt.
De vormelingen die er waren kregen ook hun kruisje -iets waarvan de volle betekenis zich eigenlijk (nog) niet laat vatten. Wat dat kruisje -en het verhaal dat erin en ermee verteld wordt -blootlegt, dat komt een mens te weten naarmate hij een stukske leven te leven heeft gekregen. In de hoop dus dat het kruisje betekenis kan en mag krijgen een leven lang, is het de vormelingen meegegeven vanuit de parochiegemeenschap.