De voorbije twee jaar moesten we Kerstmis vieren onder coronamaatregelen. Dat was ook zo voor de ‘kerstherberg’. Toen werden mensen aan huis bezocht met een kerstpakket. Ook dat was betekenisvol en werd gewaardeerd. Dit jaar echter konden we terug samenkomen voor een maaltijd. Daarmee bereiken we deels andere mensen dan in de huis-aan-huis-versie. Daarom werden de voorbije dagen ook alle mensen die vorig jaar op de lijst stonden maar niet naar de kerk komen, toch opgebeld, Een gebaar dat werd gewaardeerd.
Voor een ‘kerstherberg’ in de vorm zoals we het dit jaar terug konden doen mochten we rekenen op heel wat helpende handen, en ook jonge mensen die via-via van het initiatief hadden gehoord meldden zich spontaan aan om er bij te zijn. Geen detail: op de hoofdmaaltijd na was alles bereid of geschonken door vrijwilligers.
Uiteindelijk kwamen we samen met 60 mensen. Veel volk in de herberg dus. Een waaier aan leeftijden, aan nationaliteiten, en aan redenen om er bij te zijn.
Het was: kerst anders vieren, en…of…kerst vieren met mensen voor wie het anders misschien wel geen kerst zou geworden zijn. We deden dat niet zozeer met glitter en pracht maar eenvoudig en echt, niet perfect maar onvolkomen. Dat is waarschijnlijk het echte decor van Kerstmis.
Dat het niet gaat om wat onder de kerstboom ligt, maar wie er in en rond de kerststal zit, dat hebben we mogen voelen.